دلی بستم به آن عهدی که بستی

 تو آخر هردو را باهم شکستی

دلم هوس یک دوست قدیمی کرده
یک رفیقِ شش دانگ
یک آرامِ دل

که امتحانش را در رفاقت پس داده
و دیگر محک زدن و زیر و رو کردنی در کار نباشد

رفیقی که
من نگویم و او بشنود...
بخندم و حجــم بغضم را در خنده ام ببیند...

رفیقی که بگویمش برو ، اما بماند
که نرود ،
وقتی ماندنش آرامم می کند.

این عصرهای بارانی ِ بهاری ،
عجـیب بـوی نـفس هـای تـو را می دهـد …!
گـوئـی … تـو اتـفاق می افـتی؛
و مـن دچـار می شـوم …
تـمام ” مــن” دارد “تـــو” می شـود … بـاور مـی کنـی؟